شهید جاوید - کتابی گمراه کننده

کتاب گمراه کنندۀ شهید جاوید

شاید یکی از پرحاشیه‌ترین کتاب‌های معاصر، کتاب «شهید جاوید» باشد. نه فقط در عرصۀ عاشوراء نگاری ، بلکه بطورکلی شاید هیچ کتابی آنقدر در روزگار ما و در بین شیعیان حاشیه ایجاد نکرده و باعث انحراف شیعیان نشده است.
کتاب «شهید جاوید» کتابی است تحلیلی دربارۀ واقعۀ عاشوراء ، که یکی از "علمای آخرالزمانی" ، بنام شیخ نعمت الله صالحی نجف آبادی بر اساس پندارهای شخصی ، و نه بر اساس آموزه‌های اهلببت (علیهم السلام) نوشته شده است.

جناب شیخ صالحی‌نجف‌آبادی ، بر اساس اندیشه‌ها و پندارهای "علمای انقلابی" و رویکرد انقلابی که داشت ، این کتاب را نوشت. او کتاب در ابتدای کتاب گمراه کنندۀ «شهید جاوید» ، بنقل از بنیانگذار و امام اول حکومت جمهوری اسلامی ، جناب یید روح الله خمینی ، جمله‌ای را آورده است ، که در تابستان سال ۱۳۵۰ هجری شمسی در نجف اشرف بیان شده است: «امام حسین (علیه السلام) مسلم را فرستاده که مردم را دعوت به بیعت کند و حکومت اسلامی تشکیل بدهد و حکومت فاسد را از بین ببرد».
او در ادامه بیان کرده است: کتاب «شهید جاوید» در تشریح و توضیح این سخن امام خمینی است.

جناب شیخ صالحی نجف‌آبادی بهمراه شیخ حسینعلی منتظری نخستین کسانی بودند که پس از رحلت مرحوم سید محسن حکیم، بعنوان دو تن از مدرسانِ حوزه قم، مرجعیت آقای خمینی را اعلام کردند. اعلامیه تأئید مرجعیت امام اول شیعیان انقلابی و حساسیتِ شیعیانِ اهلبیتی نسبت به مسائل گمراه کنندۀ کتاب «شهید جاوید» ، باعث شد که او تا سال ۱۳۸۵ هجری شمسی که از دنیا رفت ، در حاشیه و در سایۀ جو مخالفت شیعیان حقیقی با کتاب «شهید جاوید» قرار گرفت.

علت مخالفت‌ها و شدت حساسیت درمورد کتاب «شهید جاوید» چه بود؟
این کتاب همانطور که بیان شد، نظریه حکومت را مطرح می‌کند. این کتاب بدروغ بیان می‌دارد که امام حسین (علیه السلام) با قصد تشکیل حکومت قیام کردند.
آنچه باعث حساسیت شیعیان اهلبیتی نسبت به مطالب کتاب شد ، صرفا این نبود ؛ بلکه آقای صالحی نجف‌آبادی در کتاب «شهید جاوید» این نگاه را مطرح می‌کنند که امام حسین (علیه السلام) می‌دانست شهید از دنیا خواهد رفت، اما نمی‌دانست شهادت او در همین سفری است که بسمت عراق و کوفه می‌‌رود و درنهایت به کربلا می‌رسد ؛ و در واقع علم غیبِ امام معصوم (علیه السلام) را نقض و ردّ می‌کند..
صالحی نجف آبادی ، چون دنبال توجیه انقلاب و "قیام قبل از ظهور" بود ، سعی داشت بگوید: اگر بگوئیم که امام حسین (علیه السلام) علم به شهادتِ خود داشت و درعین علم به شهادت قصد تشکیل حکومت کرد، صحیح نیست. چون از اساس این تشکیل حکومت نمی‌تواند محقق شود. و این بنابر علم لدنی امام (علیه السلام) بنا نیست که محقق شود ، بنابراین قصد او هم وجهی ندارد.
چون آقای صالحی نجفی آبادی نظریه حکومت را بنابر تحلیل مسائل اعتقادی بر مشربِ سیاسی و آموز‌های مربوط به انقلاب و قیام بر علیه یک حکومت بیان کرده بود ، لذا اندیشه‌ها و نظریات شخصی خود را جایگزینِ آموزه‌ها و روایات اهلبیت (علیهم السلام) نمودند.
در واقع ، اگر کسی نگاه تاریخی به ماجرای عاشوراء داشته باشد، یعنی نگاه اعتقتدی نداشته باشد ، چیزی غیر از نظریه حکومت و قیام برای بدست آوردن حکومت را نمی‌تواند بپذیرد.
لذا چون آقای صالحی نجف آبادی نظریۀ حکومت را مسَلَم گرفته بود ، و آنطرفی را که مانع می‌دانست ، یعنی علم امام به شهادت را ردّ کرد. شاید طرفدارانِ تشکیل حکومت قبل از ظهور ادعا کنند که "او کاملاً منکر علم امام نشده است" ، اما واقعیت این است که او مزورانه تلاش کرده است علم امام به برخی جزئیات را انکار کند ، تا چالشی با نظریات گمراه کننده‌اش ایجاد نشود ؛ اما غافل بود که او ضمن ردُ علم امام معصوم (علیه السلام) ، سایر آموزه‌های دینی ، مثل الرام به رعایت تقیّه ، خانه نشینی ، صبر ، انتظار و پرهیز از همراهی با سادات قیامگر ؛ و پرهیز از هر گونه قیامِ قبل از ظهور را نیز ردّ و نقض کرده است.

این میائل باعث اعتراض‌‌های فراوان به این کتاب شد و نقدهائی جدی بر این کتاب نوشته شد، از جمله نقد مرحوم شیخ صافی گلپایگانی که با عنوان «شهید آگاه» منتشر شده است.
همچنین چهره‌های متعدد دیگری به نقد و ردّ این کتاب پرداختند. مثلاً مرحوم شیخ علی پناه‌اشتهاردی که کتابی با عنوان «کتاب هفت‌ساله چرا صدا درآورد» را در ردّ این کتاب می‌نویسد.

مراجعی مثل مرحوم گلپایگانی و مرحوم مرعشی‌نجفی بصورت علنی و صریح بمخالفت با این کتاب پردازختند.
البته ، گروهی از شیعیان انقلابی که بعد از قیام و انقلاب بهمن سال ۱۳۵۷ هجری شمسی سکاندار مدیریت دینی و اجتماعی و سیاسی مردم شدند ، از جمله شیخ حسینعلی منتظری و شیخ‌ علی مشکینی اردبیلی ، از این کتاب و نظریه مطرح در این کتاب حمایت و دفاع کردند.